Etosha laatste dag

Hallo,

Vandaag onze laatste dag in Etosha. We ontbijten en gaan vroeg op pad. Maar voor we in de auto stappen, gaan we eerst nog even langs het reptielenpark hier op het park. We worden rond geleid door Frans. Frans is niet erg spraakzaam en laat ons de landschildpadden, verschillende enge slangen en een krokodil zien. We bedanken hem en gaan van het park af. We besluiten om langs een minder drukke kant eerst het park te bezoeken. We zien wel wat dieren, maar niet zo heel veel als gisteren. Wordt ook wel moeilijk te toppen hoor, wat een dag was dat. We rijden en genieten van wat we wel zien. Het blijft toch raar om zo tussen de gnoes, zebra 's en springbokken door te rijden. Op de achtergrond de onmetelijke vlakte van de zoutpan van Etosha. Het is al snel warm, tegen de 30 graden. We besluiten terug te rijden naar het drukkere deel van het park en bezoeken daar verschillende waterholes. Sommige zijn compleet droog en bij anderen is er in onze ogen alleen nog prut. Toch zijn er steeds dieren te vinden. We vinden er gelukkig ook nog met water erin, maar worden vandaag niet getrakteerd op een baddersessie als de dag er voor. Hoeft ook niet, staat in ons geheugen. We genieten enorm van het aanbod van dieren. We gaan een ijsje eten bij een resort en daar is een hele grote groep mangoesten op het park aanwezig. Het is grappig om de dieren te zien rond rennen en speuren naar iets te eten. We vertrekken weer naar het volgende waterhole, we worden vandaag wederom getrakteerd op olifanten, giraffen, gnoes, zebra 's, springbok, gemsbok, struisvogels.........maar geen leeuw, geen luipaard en geen cheetah laat zich zien. Maar we voelen ons al verwend met alles wat we de afgelopen weken hebben gezien. Als we door Etosha terug rijden richting de gate naar ons resort, komen we langs een groep olifanten die vlak langs de weg aan het grazen zijn. We stoppen, niet alleen omdat we willen kijken, maar we kunnen niet anders, voor ons staat een auto stil en de auto die daarvoor reed staat schuin op de verkeerde weghelft. Als er een tegenligger aankomt kan deze zijn weg niet vervolgen. Het is ongelooflijk dat de man zo gevaarlijk staat. Als uiteindelijk de tegenligger er langs kan, is deze zo geïrriteerd dat hij de auto voorbij scheurt en ook nog eens luid op de toeter drukt. De olifanten schrikken op en onder luid getrompetter vluchten ze het struikgewas weer in. We zijn alle vier ontdaan van het voorval. We zijn als toerist op visite in het woongebied van deze prachtige dieren, niet te begrijpen dat sommige mensen er met zo n enorm gebrek aan respect mee omgaan. Ondanks dit vervelende incident hebben we weer een geweldige dag achter ons liggen. Het einde van de vakantie is nu serieus in zicht. Morgen hebben we een behoorlijke reisdag voor de boeg. We slapen nog 1 nacht in een hotel 80 kilometer voor Windhoek vanwaar we woensdag einde van de middag weer vertrekken richting Nederland. Toch weet je nooit wat er nog kan gebeuren, voor nu gaan we lekker slapen.

Groeten Arie, Han, Piet en Carolien

Etosha

Hallo,

Vandaag zijn we op tijd vertrokken uit de verouderde en verwaarloosde lodge. Soms is het fijn om weer te vertrekken en in dit geval was dat zeker zo. Na het ontbijt checken we uit en stappen in de auto. We hebben voor vertrek al een kaart uitgeprint van het park en kunnen gemakkelijk zien waar de waterholes zijn. In deze extreme droogte zullen we daar toch dieren aan moeten treffen. We hebben het al snel alle vier naar onze zin. Beestjes zoeken en kijken vinden we alle vier leuk. Dus de stemming zit er in. Han gruwelt nog even na van de poncho affaire en we lachen erom dat we zoveel kou voor zoveel geld hebben geleden, met zo weinig dieren resultaat. We zien onderweg weer zebra 's, springbokken, gemsbokken, gazelles en struisvogels. Maar als we eerlijk zijn wensen we meer en groter................................... We rijden een weg in die Rhino Drive heet. We zien overal grote olifanten uitwerpselen, maar verder niets. De waterholes die we bezoeken, niets. Het lijkt erop dat ons geluk even op is. We besluiten in het midden van het park even wat eten te kopen bij een grote Lodge die daar staat en het waterhole aldaar te bezoeken. Zo gezegd zo gedaan en we eindigen heerlijk in de zon op een bankje voor de Waterhole. Er komen wat zebra s het bos uit, wat springbokjes en diverse vogels. We zitten heerlijk en een grondeekhoorn vermaakt ons met het opeten van een appelklokhuis. Dan zien we links van ons wat stof opkomen uit de bomen en de struiken. Wat we daarna zagen was adembenemend en fantastisch. Een grote olifantenkop komt tussen de bomen vandaan. We zien heel langzaam een enorme familie vanuit het bos naar de waterhole toelopen. We proberen te tellen en komen op 24 dieren. Ze beginnen te drinken en badderen. We zitten bij de waterhole, nemen foto's , zijn onder de indruk en genieten. Wat een schouwspel, wat een kracht stralen ze uit. Ze jagen de springbokken en gazelles weg van het water. De zebra s accepteren ze, maar niet te dichtbij. We zitten zeker 1,5 uur te kijken als we ineens uit het bos/struikgewas wederom stof zien opwaaien...........het zal toch niet fluisteren we naar elkaar. Maar zeker wel, er komt heel voorzichtig een twee groep olifanten op het water af gelopen. We verwachten eigenlijk problemen, maar nadat er duidelijk is gemaakt dat iedereen aan zijn eigen kantje blijft met wat heen en weer getrompetter, staan er nu gewoon 36 olifanten voor ons te drinken en te badderen. Ongelooflijk. En wij eerst nog denken dat we niet zoveel geluk hadden. Bofbipsen ! We moeten uiteindelijk toch afscheid nemen van de olifanten. We moeten voor half 6 door de uitgangspoort zijn, anders hebben we een probleem. Met nog 70 kilometer gravel te gaan, stappen we op. We passeren giraffen, olifanten die bijna op de weg staan, gnoes en de reeds vaker geziene zebra 's en verschillende hertsoorten. We rijden tot bijna de uitgang en besluiten omdat de tijd het toe laat dat we toch nog bij het laatste waterhole gaan kijken. Als we er aankomen geloven we onze ogen niet. Ook hier staat een enorme groep olifanten, we schatten een twintig dieren en er komen ook nog 5 giraffen aanlopen. Wat een fantastische dag. We arriveren bij ons verblijf voor de aankomende 2 nachten en wat een weelde. Een prachtig resort, alles is heel en schoon. We gaan straks wat eten en dan morgen nog 1 dag Etosha. We hopen dat die net zo geweldig wordt als vandaag.

Groeten Arie, Han Piet en Carolien

Twyfelfontein naar Etosha

Hallo,

We hebben een blog dagje overgeslagen, omdat we gisteren geen wifi hadden in het resort. We zijn gisteren vertrokken vanuit Twyfelfontein naar Etosha. We hadden gezien dat er ook onderweg versteende bomen te zien zouden zijn. Petrified forest. Dat willen wij ook wel zien, dus we besluiten daar ook heen te gaan. We rijden en Piet gaat in de ankers. Een bord geeft het versteende bos aan. We rijden de weg in. Vanuit een huisje zien we iemand met een noodgang weg rennen. We vermoeden dat dat de meneer is die aan de balie werkt. We hebben wel het vermoeden dat dit niet het gratis versteende bos is dat aangegeven is door de overheid. Het maakt ons niet uit, als deze man ook versteende bomen heeft om te laten zien, mag hij onze centjes wel hebben. Hij heeft veel werk gemaakt om de parkeervakken er leuk uit te laten zien en we gaan op weg, met GIDS wel te verstaan. De gids heeft duidelijk in een lokaal huisje geslapen, waar ze rook in huis gebruiken om de muggen te verjagen. Hij ruikt naar de binnenkant van een houtkachel. Zijn engels is niet echt heel erg goed, als we eerlijk zijn, is het bar bar slecht. We lopen gedwee het rondje achter hem aan en zien inderdaad versteende bomen. Heel bijzonder. Alleen hebben we als we eruit gaan geen idee hoe het is ontstaan of wat. Wel gevraagd, maar zijn antwoord YES, was aan de sumiere kant. Op de parkeerplaats staan inmiddels ook een andere man en een vrouw. Waar die mensen ineens vandaan komen is ons een raadsel, want het is hier wel uitgestrekt te noemen. Maar goed, de vrouw wil ons sleutelhangers verkopen, maar we hebben geen belangstelling. Ze vraagt om eten of drinken. We hebben die ochtend uit het hotel allemaal een stuk fruit meegenomen voor onderweg en we geven de vrouw het fruit. Ze is er heel blij mee. We rijden een uur of vier en we komen aan bij de ingangspoort van Etosha National Park. Ons kenteken wordt genoteerd en we moeten een vergunning halen aan een balie. We rijden het park in. Door de extreem lange droogte ziet alles er nogal verdort uit, we moeten hier even aan wennen. Maar als snel worden we afgeleid...........Gemsbokken, gazelles, zebra's, struisvogels, springbokken en allerlei vogels. Er loopt hier genoeg. We rijden naar het resort, dat ligt in het park zelf. Na een hoop geneuzel hebben we de sleutel van onze kamers. We zijn iets teleurgesteld in de staat daarvan. De huisjes zijn gedateerd, slecht onderhouden en hier en daar is het een en ander stuk. Maar goed, het is voor 1 nachtje en we moeten eigenlijk wel lachen om het feit dat we een borg moesten betalen. Was best goed zoeken naar iets dat niets mankeerde. De koffers snel het huisje in gebracht, deur op slot en erop uit. We gaan naar het waterbassin aan de achterzijde van het resort. Je kunt er zitten en hebt een prachtig uitzicht op de "waterhole". Jemig er loopt van alles, er komt van alles en gaat van alles. We zien een jackhals, springbok, gemsbok, vogels en er komen 2 giraffen naar het water om te drinken. Zo zitten we een poos te genieten. We moeten op tijd eten, want we gaan met een nachtsafari mee. Geen van ons vier heeft dat ooit eerder gedaan, dus we zijn benieuwd. Het eten is heerlijk. We rennen na het eten in het donker toch nog even naar de waterhole en ja hoor ongelooflijk...............een neushoorn! Om half 8 moeten we voor de receptie staan voor de nachtsafari. Het is roetdonker en er komt een grote open jeep voor rijden. Dat kon nog wel eens een fris ritje worden. We vertrekken het park in. De gids schijnt met een rode lamp links en rechts van ons. Je ziet dan door de rode lamp het licht van de ogen van de dieren glimmen. We rijden en rijden...............en rijden.........en rijden en zien springbok, gemsbok, een honingdas en zebra 's. We willen natuurlijk een leeuw zien. De temperatuur wordt al lager. Carolien vraagt een poncho en trekt die aan. Han is geen liefhebber van kleden of kleding die door meerdere mensen worden gedragen en stelt het moment van het aandoen van de poncho uit. Uiteindelijk geeft zij zich door de kou gewonnen. We vragen nog een poncho voor over onze benen. De safari duurt drie uur en we zien bijna niets. Dat is de natuur ! Met geluk zie je heel veel of iets heel bijzonders, en in ons geval was het bijna niets. We komen retour bij de Lodge, nemen een hete douch en gaan naar bed. De dag erna gaan we met onze eigen auto het park in.................

Groeten Arie Han Piet en Carolien

Damaraland Woestijnolifanten

Hallo,

Na een woelige nacht vertrekken we vandaag richting Twyfelfontein. Dat bekend staat om haar rotstekeningen. Cultuur barbaren als we zijn, slaan we dit over. Wij gaan voor een andere bezienswaardigheid, namelijk de woestijnolifant. We komen aan in Damaraland. Hier zien we onderweg naar de Lodge wederom allerlei borden dat hier woestijnolifanten leven. Maar geen olifant te bekennen onderweg. Wel komen we langs allerlei verkoopkraampjes van locale mensen. Er staat ook een kraam met Himba jonge dames. We besluiten om daar iets te kopen en we bedingen erbij dat we foto’s mogen nemen.We kopen uiteraard dingen waar we niks aan hebben voor veel te veel geld. Maakt niet uit, de meiden zijn blij. We rijden weg met een soort van voorraad kokertjes en twee met rode okerklei ingewreven kettingen. Wel authentiek Himba. We komen na een rit van 3,5 uur aan op onze bestemming. Het is een mooie lodge tegen een rotswand aan. Het zijn bijzondere huisjes met rieten daken. Bij de receptie spreken we af met een medewerker dat hij met ons op zoek gaat naar de woestijnolifanten, hij weet waar ze zitten en vraagt een fractie van de tour die de Lodge zelf aan biedt. We doen het. Tot onze grote verbazing rijdt er rond half vier een grote open jeep voorbij met een man erin die onze namen roept. We staan ingeschreven voor de jeepsafari van de lodge zelf en alles is al betaald. Aangezien wij dit helemaal niet geboekt hebben, bestrijden we dit dan ook en roepen luidt dat het niet kan. De mannen houden vol en we besluiten dan maar in te stappen. We hobbelen en hotsen een heel eind van de Lodge af. De omgeving is fantastisch. Het is toch weer heel anders als wat we eerder hebben gezien. We zitten te kletsen en rond te kijken als we een rivierbed in draaien. Uiteraard staat de rivier droog want ook hier heeft het al 9 jaar niet echt geregend. We kijken en het is ook weer leuk om vanuit dit oogpunt het landschap te zien. Ineens maant de chauffeur/gids ons tot stilte……………en daar staan ze……….drie vriendelijke woestijnreuzen. We zijn meteen stil en vol ontzag. Onze gids is niet bang en draait onze auto zo dat we voor ze komen te staan. Met lome stappen komen de reuzen dichterbij, maar dan ook echt dichtbij. Als we willen kunnen Arie en Carolien de olifant aanraken, zo dicht loopt hij langs ons heen. Ze gaan voorbij en de gids start de auto weer en rijdt weer voor de olifanten langs. We wachten tot de olifanten dichterbij komen en het is best spannend omdat we in een open jeep zitten. De grootste bull (want het zijn 3 mannen) gaat vooraan tegen de jeep staan aan de zijde van de gids. Hij lijkt langzaam in zich op te nemen dat we geen bedreiging zijn. We zitten allemaal muisstil en bijna met ingehouden adem. Dit zijn wilde dieren en we kunnen ze bijna aanraken…………….FANTASTISCH !! Na het zien van de drie bullen gaat de gids op zoek naar een groep vrouwtjes. We rijden weer een heel stuk en uiteindelijk na veel rondrijden (hij ging de sporen van de pootafdrukken na) zien we ze. Het is een groep van 7 olifanten. Een aantal moeders en jongen. We staan wederom zo dichtbij dat we ze horen smakken op de bladen en het hout horen breken van de takken die ze pakken. Tjonge, jonge wat indrukwekkend. We volgen ze een korte tijd en de gids brengt ons naar het huisje van zijn tante. Die woont echt nog op de traditionele wijze in Damaraland. Wanneer we er weg rijden zien we nog een groepje olifanten aan komen lopen. Nou ja lopen is niet helemaal een goed woord ervoor, ze bewegen zich met zoveel gratie vooruit……………Deze familie verteld de gids ons is het gezin van krulstaartje. En krulstaartje heeft haar genen buitengewoon goed aan haar kroost over gedragen. Alle kinderen hebben net als moeder een krul in hun staart. We laten de olifanten met rust en rijden richting de lodge. Wat een ervaring en wat een geluk. We zeggen niet veel terug in de jeep. We zijn allemaal in gedachten. Dit is was weer zo’n dag met een gouden randje, geluksvogels zijn we.

Groeten Arie, Han, Piet en Carolien

ps foto s plaatsen gaat niet ivm de slechte internet verbinding !!!

Swakopmund naar Omaruru

Hallo,

Vandaag reizen we van Swakopmund naar Omaruru. Het wordt een kort ritje, want we leggen maar 249 kilometer af. De rit onderweg brengt ons weer door woestijn en berglandschap. We komen al op tijd aan in ons logement. We mogen gelukkig eerder inchecken en dat doen we ook. We genieten een heerlijk uitgebreide lunch en gaan dan op weg naar een levend San dorp. We hebben het idee dat het net zoiets is als het Archeon. De San mensen mogen van de Namibische overheid niet hun leefstijl blijven voeren, omdat zij al rond trekkend en jagend veel schade aan de omgeving en de wildstand aanrichten. Enfin, we besluiten om er te gaan kijken. Het lijkt Han toch wel erg leuk. We gaan richting Eronga alwaar we het San dorp moeten kunnen vinden. We komen op een gegeven moment aan bij een groot metalen hek. Een soort portier doet open en we mogen naar binnen. We zijn in Erongo National Park. De borden langs de weg zien er veel belovend uit. We moeten uitkijken voor Olifanten, neushoorns, leeuwen, zebra's, hyena's en luipaarden. Vol goede moed beginnen we aan onze trip door het Erongo gebied. Na ruim een half uur rijden spotten we een groep apen ! Hoe we verder ook turen en kijken.....niets. We komen aan bij het San volk en worden vriendelijk begroet. De meneer verteld ons dat zij twee maanden van het jaar daar wonen achter de rots. Nou dat is prima vinden wij en hij laat ons een prijslijst zien, wat het kost om te mogen kijken. We kiezen voor een kort bezoek en hij vraagt ons 85 Namibische dollar per persoon. Dat is omgerekend een € 5,25. We staan er klaar voor en vragen de man of hij onze gids is. Dan meldt hij ons doodleuk dat wij voor het betaalde bedrag mogen kijken bij de de spullen die ze te koop hebben en dat ze voor ons een vuur willen maken, als we dat willen. Maar we mogen niet achter de rots in het dorp zelf kijken, want dat is privé. Wat een giller. Je begrijpt het al, we vragen ons geld terug en krijgen dat ook ! Wat een afknapper, we gaan weer richting ons logement. Wederom spotten we op de terug weg helemaal niets. Ach, je kunt niet altijd 6 gooien. De omgeving was zeker de moeite waard. We tanken, kopen bij de supermarkt een broodje en eten bij het huisje. Heerlijk lekker eenvoudig. Morgen gaan we richting Twijfelfontein.

Groeten Arie, Han, Piet en Carolien

Swakopmund Cape Cross

Hallo,

Vanmorgen op tijd op gestaan met plannen om naar Cape Cross af te reizen. Dat is een rit van 130 kilometer en hebben we gelezen er leeft daar een robbenkolonie en dat willen wij wel eens even zien. In Luderitz waren alle pinguins en robben al verdwenen, dus we hebben er een niet al te hoge pet van op. De rit brengt ons langs de kuststrook. We genieten van het ons bekende duinlandschap, ook al is het heel anders. Het rijdt lekker vlot omdat het eerste stuk asfalt is en het tweede stuk goed berijdbare gravel. Onderweg passeren we verschillende kusthuisjes. Ze zijn allemaal heel kleurig en fleurig van kleur. Han vraagt zich af of de gemeente hier in Swakopmund net als de gemeente Den Helder zich ook bemoeit met de huiseigenaren omdat het gemeentebestuur en enige omwonenden van mening zijn dat de een appelgroene kleur niet in het straatbeeld past. Dat het kleurenpallet niet volgens de regelgeving zou zijn en er heel veel geld verloren gaat met zeuren en debatteren over of het wel of geen pasteltinten zijn. We vermoeden dat ze hier niet aan dergelijke kleuren mierenneukerij doen. We naderen uiteindelijk het nationale park Cape Cross. We betalen het entreegeld bij het kantoortje en mogen met de auto richting de robben. We parkeren de auto en Han jubelt al in de auto. We zien een tiental robben naast de parkeerplek liggen en we denken dat ze allemaal zijn, de nog overgebleven robben. We springen uit de auto terwijl Han juicht "Oh dit vind ik geweldig!" "wat enig, jaaaaaah dit is leuk". Al snel zien we dat we er compleet naast zitten. Het gaat niet om tien robben, het gaat niet om 100, niet om 1000 robben, het gaat om duizenden zeerobben. Nog voor we ze zien, ruiken we ze..............poooooooooeeeeeeeeeeehhhhh he. Zo dan, die stinken met z'n 800.000 duizenden ! Maar wat is dit indrukwekkend. We zeggen niks, klagen niet over de stank. We lopen over de speciaal voor toeristen aangelegde loopbrug eigenlijk over de robben heen. Ze liggen naast en onder de brug, ze liggen links en rechts. Baby 's schreeuwen om mama, robben happen naar elkaar omdat ze snibbig zijn te worden lastig gevallen terwijl ze in de zon liggen. Jonge robben op zoek naar moeder, moeders op zoek naar jong..........en ze vinden elkaar zien we.....ongelooflijk ! Dit is niet te bevatten, richting de waterlijn glimt het van de nat zwarte zeerobben duizenden en duizenden. In het water zie je alleen maar robben. Zwemmend, drijvend, springend.......en het zijn er minstens zoveel als aan land. Geen van ons heeft ooit zoiets gezien. Ja op tv en dan denk je dat je een idee hebt hoeveel het er zijn en dat het er veel zijn. Hier staan we, getuige van de absurde hoeveelheid robben. De hele punt van de Kaap en dan links en rechts om...........Ondanks de stank, blijven we ruim 2,5 uur plakken. We krijgen er geen genoeg van. Het is net alsof we steeds opnieuw moeten kijken om ons zelf ervan te overtuigen dat dit echt is. Dat er echt ontelbaar veel dieren zijn. Een beetje luguber feit is dat de grond waarop deze robben zich bevinden niet eens meer van zand is. Door de jaren en jaren heen zijn er zoveel dieren dood gegaan op deze kaap en overhupst (dit is geen goed nederlands woord, maar ik weet er even geen beter woord voor) door andere robben dat je overal overblijfselen ziet. Schedels de grond in gedrukt, vel of hoe je het wilt noemen. Er is natuurlijk geen opruimdienst, dus is het logisch, maar je realiseert je dat niet. Je hebt er geen idee van dat als er een dier dood gaat aan land dat de anderen er gewoon na verloop van tijd over heen hobbelen. We verlaten de Cape. We hebben genoten. De rest van de dag doet er niet meer toe. We denken niet dat we dit deze vakantie dit gevoel nog gaan overtreffen. Dit gevoel van "Poeh he stelletje bofkonten, dat we dit mochten zien".

Groeten Arie, Han, Piet en Carolien

Reisdag van Sesriem naar Swakopmund

Hallo,

Vandaag hebben we een monsterlijke reisdag gehad. Het was weliswaar maar 350 kilometer, maar door de slechte gravelwegen hebben we van 9:00 uur vanmorgen tot vanmiddag 16:30 gereden. We hebben uiteraard hier en daar rond gekeken, maar door de bank genomen waren het toch echt reisuurtjes. Onderweg zijn we door een Canyon heen gereden, Han vond dat nog wel spannend. Op zo'n gravelweg langs afgronden en dieptes. Maar het ging goed en eigenlijk vonden we het wel een welkome afwisseling, want we hebben vandaag echt, maar dan ook echt door een woestijngebied gereden. Een deel van de Namib Naukluft. Schoonheid op een eigen manier, maar er was niets, geen planten, geen bomen, geen dieren, niks. En dat uren en uren lang........Vanmorgen hebben we nog zebra's, struisvogels, spiesbokken en jawel apen gezien. Maar na de middag was het zand, uitgestrektheid en hobbelige gravelwegen.

We passeren onderweg ook de plaats Walvisbaai. In de aanloop naar Walvisbaai toe zien we wederom flamingo's en verder zien we er alleen maar industrie. Vlak voor Walvisbaai is ook een groot winkelcentrum en we besluiten er een kijkje te gaan nemen. Jemig wat een pracht en praal. Het is mooier als wij kennen van bij ons in de buurt. We zien hier ook geen armoedige huizen. Alles verkeerd in keurige staat. Het een wat mooier als het ander, maar we zien absoluut geen sloppen.

We komen aan bij ons hotel in Swakopmund en zijn er aan toe dat deze dag achter ons ligt. Het was een mooie dag, we hebben weer veel gezien, maar wat een monsterrit door die droogte. We gaan heerlijk eten in een restaurant op een pier. De zee buldert onder ons door. Han houdt er niet zo van, maar binnen horen we de zee niet. We hebben niet gereserveerd, maar hebben geluk. Er is nog een tafeltje voor ons beschikbaar. We bestellen alle vier vis, dat moet goed zijn hier, we zitten immers boven zee . Het is ook heerlijk. Het hotel is naar Westerse maatstaven. We blijven hier twee dagen en gaan dan vermoedelijk toch weer richting de verblijven met enige kneuterigheid. Ook weer leuk. We hopen morgen de zeerobben bij Cape Cross te gaan zien. Voor nu bedje deken.

Groeten vanuit de lakenstraat in Swakopmund

Arie, Han, Piet en Carolien

Sossusvlei - Deadvlei - Sesriem Canyon

Hallo,

Vandaag begon onze dag vroeg. De wekker ging om 5:45. Om 6:00 uur zou er een klein ontbijt klaar staan in de eetzaal en om 6:30 zullen we met onze gids en jeep vertrekken voor een dagje Sossusvlei, Deadvlei en Sesriem Canyon. We gaan keurig op tijd op pad en onze gids Paulus ligt ons wel. We rijden op gevaarlijke snelheid over de gravelwegen. Het is nog roetnacht en met het passeren van andere auto ’s zien wij geen hand voor ogen, maar onze gids/chauffeur lijkt door de enorme stofwolken heen te kunnen kijken. Hij rijdt trouwens ook met de instelling oog om oog, tand om tand. Heeft de tegenligger groot licht aan en dimt hij niet, dan hoeft je niet te denken dat hij zijn groot licht uit doet. Doet de tegenligger keurig zijn groot licht uit, dan doet Paulus dat ook. Enfin met af en toe toegeknepen billen arriveren we bij de toegangspoort van het park. We zijn de derde auto in de wachtrij. Half 8 gaat het park open dus we moeten nog een half uurtje wachten. Als de poorten eenmaal open gaan en iedereen zijn kenteken is genoteerd, kijken we achterom. Er staan naar schatting inmiddels een 25 auto’s achter ons. We zijn er lekker vlot door. We rijden een stuk en dan gaan we aan de kant staan. De zon komt deze tijd van het jaar wat vlot na het openen van de poorten op en we redden het gewoon niet om dan al tussen de duinen te zitten voor de zonsopgang. We moeten het doen met wat ons wordt gegeven en dat is al schitterend. We zetten onze rit voort en rijden naar Dune 45. Deze duin verteld de gids ons is zo genoemd omdat hij 45 kilometer vanaf de entreepoorten ligt. Je moet het maar net weten. Er zijn drie duinen die je kunt beklimmen, de Dune 45, de Big Papa e de Big Mama. Dune 45 is de minst hoog en lange en de bekendste. We gaan niet helemaal door naar boven omdat Carolien last heeft van hoogtevrees. We vervolgen de route naar de Deadvlei. Hier moeten we nog een kilometer of twee door de duinen naartoe wandelen. We hopen dat het Han lukt. En ja hoor het is een heel geklauter door het mulle rode zand, maar ook zij komt aan op de plaats van bestemming. Deadvlei is een is een bijzonder fenomeen. Vroeger was het hele gebied oceaan, en de kleibodem is hier en daar nog zichtbaar. In de circkel die ze Deadvlei noemen, zie je ook de kleibodem en er staan enkele dode bomen en wordt omringd door de dieprood gekleurde zandduinen. Wat een bijzonder landschap. Arie en Han blijven boven en Piet en Carolien gaan helemaal naar beneden om foto s te nemen. Voor foto s zonder vreemde poppetjes moeten we ons best doen. Dat Namibië een prachtig land is, is reeds alom bekend, het is druk en dan is het nog voor het hoogseizoen uit! We schieten werkelijk schitterende foto s en klimmen de Deadvlei weer uit. Qua natuurfenomeen is dit wel een pareltje. We klauteren terug naar de Jeep en gaan richting Sossusvlei. Prachtige rode zandduinen met wat bomen en struiken er in. Daar tovert de gids Paulus een absurde lunch te voorschijn. In deze surrealistische omgeving genieten we van de zon, de omgeving, het eten en het gezelschap. Paulus verteld ons dat het in de Sossusvlei en omgeving (de Namib Woestijn) in 9 jaar niet fatsoenlijk heeft geregend. Dit begint zijn weerslag te hebben op alles. De Woestijngiraffen zijn er al niet meer en heel veel beesten zijn weg getrokken of simpelweg dood gegaan door de droogte. Hij vertelde dat dit jaar de gevolgen van de extreme droogte merk en zichtbaar beginnen te worden voor dier en mens. Hij zelf was geboren en getogen in het gebied rond Etosha en hij vertelde dat daar ook de dierenaantallen al aanzienlijk waren terug gelopen. Omdat wij nooit eerder hier geweest zijn, zien wij niet dat het extreem droog is. Wij menen dat het hoort het is immers een woestijnachtig land. Hij verteld ons dat onder normale omstandigheden de vlakten groen zien. We vertrekken na het opruimen van de tafel een gaan richting sesriem Canyon. We wandelen daar de Canyon in. De Canyon is 3 kilometer lang en 40 meter diep. Hier en daar staat nog een piep klein beetje water en in dat water zitten kikkertjes ! Na al dat geklauter, geklim en gezwoeg in het zand komen we half 3 aan in onze Lodge. We strijken neer in de zon naast het zwembad alwaar iedereen deze dag even kan laten inzinken. Morgen vertrekken we naar Swakopmund alwaar we ook twee nachten zullen verblijven.

Groeten Arie, Han, Piet en Carolien