Hallo,

Vanmorgen op tijd op gestaan met plannen om naar Cape Cross af te reizen. Dat is een rit van 130 kilometer en hebben we gelezen er leeft daar een robbenkolonie en dat willen wij wel eens even zien. In Luderitz waren alle pinguins en robben al verdwenen, dus we hebben er een niet al te hoge pet van op. De rit brengt ons langs de kuststrook. We genieten van het ons bekende duinlandschap, ook al is het heel anders. Het rijdt lekker vlot omdat het eerste stuk asfalt is en het tweede stuk goed berijdbare gravel. Onderweg passeren we verschillende kusthuisjes. Ze zijn allemaal heel kleurig en fleurig van kleur. Han vraagt zich af of de gemeente hier in Swakopmund net als de gemeente Den Helder zich ook bemoeit met de huiseigenaren omdat het gemeentebestuur en enige omwonenden van mening zijn dat de een appelgroene kleur niet in het straatbeeld past. Dat het kleurenpallet niet volgens de regelgeving zou zijn en er heel veel geld verloren gaat met zeuren en debatteren over of het wel of geen pasteltinten zijn. We vermoeden dat ze hier niet aan dergelijke kleuren mierenneukerij doen. We naderen uiteindelijk het nationale park Cape Cross. We betalen het entreegeld bij het kantoortje en mogen met de auto richting de robben. We parkeren de auto en Han jubelt al in de auto. We zien een tiental robben naast de parkeerplek liggen en we denken dat ze allemaal zijn, de nog overgebleven robben. We springen uit de auto terwijl Han juicht "Oh dit vind ik geweldig!" "wat enig, jaaaaaah dit is leuk". Al snel zien we dat we er compleet naast zitten. Het gaat niet om tien robben, het gaat niet om 100, niet om 1000 robben, het gaat om duizenden zeerobben. Nog voor we ze zien, ruiken we ze..............poooooooooeeeeeeeeeeehhhhh he. Zo dan, die stinken met z'n 800.000 duizenden ! Maar wat is dit indrukwekkend. We zeggen niks, klagen niet over de stank. We lopen over de speciaal voor toeristen aangelegde loopbrug eigenlijk over de robben heen. Ze liggen naast en onder de brug, ze liggen links en rechts. Baby 's schreeuwen om mama, robben happen naar elkaar omdat ze snibbig zijn te worden lastig gevallen terwijl ze in de zon liggen. Jonge robben op zoek naar moeder, moeders op zoek naar jong..........en ze vinden elkaar zien we.....ongelooflijk ! Dit is niet te bevatten, richting de waterlijn glimt het van de nat zwarte zeerobben duizenden en duizenden. In het water zie je alleen maar robben. Zwemmend, drijvend, springend.......en het zijn er minstens zoveel als aan land. Geen van ons heeft ooit zoiets gezien. Ja op tv en dan denk je dat je een idee hebt hoeveel het er zijn en dat het er veel zijn. Hier staan we, getuige van de absurde hoeveelheid robben. De hele punt van de Kaap en dan links en rechts om...........Ondanks de stank, blijven we ruim 2,5 uur plakken. We krijgen er geen genoeg van. Het is net alsof we steeds opnieuw moeten kijken om ons zelf ervan te overtuigen dat dit echt is. Dat er echt ontelbaar veel dieren zijn. Een beetje luguber feit is dat de grond waarop deze robben zich bevinden niet eens meer van zand is. Door de jaren en jaren heen zijn er zoveel dieren dood gegaan op deze kaap en overhupst (dit is geen goed nederlands woord, maar ik weet er even geen beter woord voor) door andere robben dat je overal overblijfselen ziet. Schedels de grond in gedrukt, vel of hoe je het wilt noemen. Er is natuurlijk geen opruimdienst, dus is het logisch, maar je realiseert je dat niet. Je hebt er geen idee van dat als er een dier dood gaat aan land dat de anderen er gewoon na verloop van tijd over heen hobbelen. We verlaten de Cape. We hebben genoten. De rest van de dag doet er niet meer toe. We denken niet dat we dit deze vakantie dit gevoel nog gaan overtreffen. Dit gevoel van "Poeh he stelletje bofkonten, dat we dit mochten zien".

Groeten Arie, Han, Piet en Carolien